Czy może być coś gorszego dla załogi jachtu od wpłynięcia na mieliznę, a potem na brzeg morza? Może, wystarczy wylądować na plaży wyspy Sable. To, co widzisz poniżej, to dopiero początek pecha.

Jachtu nie odratowano, do tej pory zalega w grząskich piaskach wyspy Sable.

Wyspa choć wygląda niepozornie to jej dane ( współrzędne, kształt i powierzchnia) na wszystkich mapach łącznie z tymi współczesnymi różnią się od siebie. Jest to bowiem wyspa wędrująca, która co roku zmienia swoje zarysy i powierzchnię. W XVI wieku mapy francuskie, angielskie i włoskie określały długość wyspy od 240 do 320 km natomiast wiek później holenderscy żeglarze mówili, że wyspa ma nie więcej niż 64 km w obwodzie. W ostatnim czasie podaje się, że Sable ma 32 km długości i przeszło 1,5 km szerokości. W przeciągu ostatnich 200 lat wyspa przewędrowała po oceanie prawie 16 km. Od ponad 450 lat sieje ona postrach wśród żeglarzy całego świata głównie tych którzy przemierzają północny Atlantyk. Różnie ją nazywano: Wyspą Tysiąca Śmierci, Pożeraczem Statków, Wyspą Pułapką, Śmiercionośną Mierzeją, Wyspą Tysiąca Zaginionych Statków.

Po dziś dzień uważana jest za zdradziecki ląd, ponieważ leży na ożywionych szlakach morskich. Styka się tam zimny Prąd Labradorski z Golfsztromem co powoduje gęste i długotrwałe mgły, które ograniczają widoczność do minimum. Dodatkowo panują tam straszliwe sztormy występujące niemal codziennie. Wyspa całkowicie odkryta jest smagana surowymi wichrami prawie przez cały rok. Jest tak potężna, że nawet statki nawet parowe zostają wessane przez jej piaski. Potrafi pochłaniać i to nierzadko statki o wyporności od 2 do 3 tysięcy ton i długości do 100 metrów. Nikt do dziś nie jest w stanie zliczyć wszystkich ofiar piasków wyspy Sable.

Co jakiś czas pod wpływem wiatru wydmy zmieniają swoje położenie i wówczas na powierzchnię wynurzają się resztki pogrzebanych statków często zatopionych przed stuleciem, zdarzają się też takie przypadki, że odnajduje się ludzkie kości czy czaszki.